Senator Jan Rulewski z Platformy Obywatelskiej, najbardziej znany z tego, że w czasie festiwalu Solidarności został obity przez milicję, pokusił się o charakterystykę swojej partii:
"w pewnym momencie zaczęli do niej napływać politycy lewicowi, tacy jak Dariusz Rosati, zwiększało atrakcyjność, bo z drugiej strony są w niej politycy o poglądach prawicowych, tacy jak Marcin Święcicki, a także konserwatywno-liberalni, jak Radosław Sikorskiczy Jarosław Gowin – ten ostatni niestety już nie jest w PO."
Jak widać, według Rulewskiego polska scena polityczna jest zagospodarowana przez PO i inne partie są niepotrzebne. To zupełnie jak za peerelu, w którym wystarczyła jedna komunistyczna partia matka ze swoimi posłusznymi satelitami ZSLelem, eSDe i PAXem. Dzięki temu mieliśmy całą paletę: komunistów, socjalistów, chadeków, chłopów, rzemieślników, inteligencję, słowem: lud pracujący miast i WSI zjednoczony w ramach Frontu Jedności Narodu. Pamiętam, jak na przesłuchaniu w stanie wojennym pytano się mnie, dlaczego biorę udział w demonstracjach, skoro każdy ma swojego przedstawiciela w sejmie. Podobnie jest teraz - popeerelowska elita wspierająca PO nie jest w stanie zrozumieć, jaki sens ma obecność partii typu PiS, o Kukizie nie wspominając.
Inna ciekawa sprawa, to przypisywanie politykom typu Święcickiego postawy konserwatywnej. Zdaniem Rulewskiego były sekretarz KC PZPR, a obecnie działacz PO, to obrońca tradycyjnych wartości, takich jak: religia, naród, państwo. Z kolei Sikorski robi w PO za konserwatywnego liberała. :)
http://www.wykop.pl/ramka/2577523/o-balcerowiczu-i-skradajacym-sie-wilku/
"Od 1969 działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego koła ZMS na UW. Od 1971 do 1979 należał do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W styczniu 1974 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1972 do 1982 był głównym specjalistą w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1979 do 1981 był członkiem egzekutywy oddziałowej organizacji partyjnej. W kwietniu 1982 został dyrektorem ds. studiów i analiz w Konsultacyjnej Radzie Gospodarczej kierowanej przez profesora Czesława Bobrowskiego. Od 1987 do 1989 był sekretarzem generalnym tej rady.
Od lipca 1989 do stycznia 1990 pełnił funkcję członka Komitetu Centralnego PZPR, a od lipca do września 1989 był sekretarzem KC[9]. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej, w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej. Był współautorem propozycji urynkowienia gospodarki. W tym samym roku z ramienia PZPR uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy, uzyskując w drugiej turze poparcie Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”[5].
W rządzie Tadeusza Mazowieckiego objął stanowisko ministra współpracy gospodarczej z zagranicą. Podpisywał pierwszą umowę gospodarczą o współpracy z Wspólnotą Europejską. Negocjował umorzenie polskich długów wobec ZSRR.
Po raz drugi został posłem w 1993 z ramienia Unii Demokratycznej z okręgu Olsztyn, zrezygnował z mandatu w maju 1996. Zaproponował przyjęty w Konstytucji zapis ograniczający zadłużenie publiczne do 60% PKB[10]. W latach 1994–1999 zajmował stanowisko prezydenta m.st. Warszawy, pozostając w ramach koalicji samorządowej SLD-Unia Wolności i Samorządności. Po zakończeniu kadencji do 2002 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy.
Od 1999 do 2000 pełnił funkcję wiceministra gospodarki, był członkiem zespołu Jana Kułakowskiego negocjującego warunki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej[5].
Od 1991 działał w Unii Demokratycznej, później w Unii Wolności i w Partii Demokratycznej – demokraci.pl, której od 2006 do 2007 był wiceprzewodniczącym."
http://pl.wikipedia.org/wiki/Marcin_%C5%9Awi%C4%99cicki
http://pl.wikipedia.org/wiki/Konserwatyzm
